من هستم و اين تنهايي عظيم كه جايي ندارم تا در آن پنهانش كنم..اين تنهايي آشكار كه بود و نبودم را به هم گره ميزند تا جايي براي خويش بيابد..انگار كه زندگي كرده ام سالهايي را...شايد..و شايد هم اكنون زندگي نمي‎كنم. اصلا مگر فرقي هم ميكند كه با تو باشم يا نه؟..تو خودت هم آنقدر تنهايي كه با من بودنت، تنها تنهاترمان مي‎كند. با اين تفاوت كه تو زير لبخندي جاي داده اي تنهائيت را. پنهانش كرده‎اي مبادا خودت هم ببينيش. اما من...لبخندي هم ندارم تا تنهائيم را در آن چال كنم. شب و روز شاهد ملال روزمرگي‎هايم مي‎روم و مي‎آيم، شايد در اين چرخش بي‎نصيب بخشكانمش از بيخ، دلم را مي‎گويم..تا ديگر بتوانم به زهرخندي اكتفا كنم كمدي زندگيم را..
هه هه هه...مي‎خندم!
لبخندت را دوست مي‎دارم.
سلام مهربون از شوق دلتنگي قلم زدم خوشحال ميشم به کلبه درويشي منم سر بزني