_{يکي بامدادن به فصل بهار
جواني به باغي فتادش گذار
بشاخي،گلي ديد خوش رنگ وبو
که از جان و دل گشت مشتاق او
گلويش بيفشرد و کردش جدا
ز گلهاي ديگر به جورو جفا
چو آن گل شد جدا ز شاخ درخت
بيفتاد در دست آن تيره بخت
بکرد از طريق تحسر نگاه
به ياران و از دل براورد آه
بگفتا که اي خواهخران عزيز
براي شما هست اين روز نيز
گذاريد آرايش خود کنار
بگيريد در زير برگي قرار}